انسان آهسته آهسته عقب نشینی میکند. 

هیچ کس یکباره معتاد نمیشود. یکباره سقوط نمیکند. یکباره وا نمی دهد. 

یکباره خسته نمی شود و از دست نمی رود. 

زندگی بسیار آهسته از شکل می افتد و تکرار و خستگی،بسیار موذیانه و پاورچین رخنه میکند. 

باید بسیار هوشیار باشیم و نخستین تلنگرها را به هنگام و حتی قبل از آن که خود به فرود آید احساس کنیم. 

خستگی نباید بهانه ای شود برای آنکه کاری را که درست میدانیم رها کنیم و انجامش را مختصری به تعویق اندازیم.قدم اول را اگر به سوی حذف چیزهای خوب برداریم،شک مکن که قدم های بعدی را شتابان برخواهیم داشت. 

ما باید تا اخرین روز زندگی مان که اینگونه به دشواری برپا نگهش داشته ایم تازه بمانیم. 

به خدا قسم که این حق ماست.  

(نادرابراهیمی) 

***سال نو میلادی مبارک***